Globalny potop

Czy Noe doświadczył lokalnej powodzi, która zostawiła tylko kilka warstw osadu, tak jak dzisiejsze powodzie? Zapis Boga jest jasny: woda pokryła całą Ziemię i zabiła na niej wszystkie zwierzęta. Tak unikatowa sytuacja jest jedynym wytłumaczeniem warstw zawierających skamieliny setki metrów pod Ziemią.

Pismo mówi nam jasno o realiach potopu w czasach Noego. Szczególnie w Księdze Rodzaju 7,19–22 jest wyraźnie powiedziane: „Wody zaś wzbierały coraz bardziej nad ziemią, tak że zostały zakryte wszystkie wysokie góry, które były pod niebem. Na piętnaście łokci wezbrały wody ponad góry, tak że zupełnie zostały zakryte”. Wszystkie oddychające powietrzem zwierzęta i ludzie poza arką również umarli (Rdz 7,22–23).

Dziś niestety wiele osób nie akceptuje biblijnej relacji potopu, ponieważ zostali nauczeni, że większość skał i skamielin została osadzona przez miliony lat (a więc nie przez potop). Do XIX wieku większość ludzi Zachodu wierzyła w niedawne stworzenie Ziemi i potop. Świecka idea milionów lat stała się popularna po czwartym dziesięcioleciu XIX wieku pod wpływem Charlesa Lyella.

“Wody zaś wzbierały coraz bardziej nad ziemią, tak że zostały zakryte wszystkie wysokie góry, które były pod niebem.” Rdz 7,19

Na podstawie tego jak powoli warstwy skał wydają się tworzyć dzisiaj, Lyell odrzucił historię z Biblii i zadeklarował, że warstwy skalne Ziemi musiały osadzać się bardzo powoli przez miliony lat. Jednak Lyell nigdy nie był świadkiem formowania się wcześniejszych skał i nie zobaczył, czy mogły być stworzone przez potop potężniejszy niż te, które możemy zobaczyć dzisiaj. Twierdzenie Lyella było oparte na jego własnych odgórnych opiniach, a nie na obserwacjach.

LOKALNA POWÓDŹ? NIEPotop czasów Noego pokrył wszystkie wzgórza pod niebiosami o 15 łokci ponad szczyty (Rdz 7,19–20). Jak miałoby to być ograniczone do jednego regionu świata?

W opozycji do niego współcześni geolodzy obserwują, że większość nowych warstw osadowych odkłada się gwałtownie podczas katastrof. Idea Lyella zakorzeniła się jednak w zachodnich uniwersytetach i rozprzestrzeniła w całym zachodnim świecie. Niestety, wielu chrześcijan po prostu spróbowało dodać tę ideę do Biblii. To, co ci chrześcijanie powinni byli zrobić, to stanąć twardo przy autorytecie Biblii i bronić historii potopu, który z łatwością może odpowiadać za ogrom warstw skalnych zawierających skamieliny na całym świecie.

Niestety, są chrześcijanie, którzy próbowali postawić miliony lat formowania skał przed potopem, by wytłumaczyć tworzenie się warstw skalnych. Problem z tym jest taki, że wody potopu mogły rozerwać wiele z tych warstw i położyły nowe! Ten kompromis nie tylko więc nie tłumaczy warstw skalnych, ale także hańbi Pismo.

Globalny potop ma doskonały sens i niewłaściwe oraz niemądre jest odchodzenie od Słowa Bożego tylko dlatego, że niektórzy się z nim nie zgadzają.

Pomimo obszernych namacalnych poszlak wskazujących na globalny potop, ostatecznie jest to sprawa zaufania idealnemu Bogu, którzy stworzył wszystko (Rdz 1,1), wie wszystko (Kol 2,3), zawsze istniał (Ap 22,13) oraz nie może kłamać (Tt 1,2). Jedyną alternatywą jest zaufanie niedoskonałym, podatnym na błędy istotom ludzkim, które mogą tylko spekulować o przeszłości (Rz 3,4).